در عصر عاشورای سال 1396، نیروهایی که ادعا می شود برای
تامین امنیت مردم تاسیس شده اند، به یک مراسم معنوی که به مناسبت چهلم یکی از
بستگان آقای بروجردی برگزار میشده است هجوم بردند مراسمی معنوی اجرای آن به دلیل
تقارن با روز عاشورا، به آقای بروجردی سپرده شده بود. نیروهای "امنیتی"
به این جلسه که بیش از سیصد نفر در آن شرکت کرده بودند حمله ور شدند و صد نفر را
در همان سالن به دام انداختند که 36 نفر از آنان کودکان 1 تا 16 ساله بودند، این
جمع را به مدت ده ساعت گرسنه وتشنه یک سره کتک زدند چهار نوع نیروی مختلف در حمله
بر هم پیشی می گرفتند و به گونه ای مورد ضرب و شتم و توهین و تعرض قرار دادند که
اگر فیلمهای آن مصادره نشده بود، هر کس با مشاهده آن تصور می کرد که نکند لشکریان
مغول مجددا به کشور حمله کرده اند. اطلاعات ویژه روحانیت تهدید کرده بود که ممکن
است داعش به شما حمله کند اما تاسفبار است که نیروهای اطلاعات و کلانتری و بسیج و
پلیس امنیت، زحمت داعش را کم کردند.
آیا این به نوعی حصر خانگی آقای بروجردی نیست؟ آیا این
زورگویی و خفقان و سلب حقوق شهروندی نمی باشد؟ آیا مدعیان حقوق بشر در این زمینه
سکوت می کنند؟ یعنی بروجردی بعد از 11 سال حبس و شکنجه، باید در منزل محصور و
اجازه دیدار با مردم را نداشته باشد؟
چگونه است رژِیمی که هزینه های کلان صرف برگزاری مراسم
عاشورا در کشورهای دیگر از جمله کانادا و آمریکا می کند، خودش به جلسه عاشورای
بروجردی، در داخل کشور حمله ور می شود؟
آن عده که در این چند روز شکنجه شده اند، می خواستند به
پزشکی قانونی برای تشخیص آسیب ها بروند، ولی آیا در آنجا استقلالی وجود دارد؟ می
خواستند به مراجع قانونی شکایت کنند ولی آیا در نظام دیکتاتوری، مثال تیغه دسته
خود را نمی برد، حاکم نیست؟
پرونده افراد بازداشت شده را باز نگه داشته اند و تعهد
گرفته اند هر بار که احضار شوند باید در موعد مقرر به پلیس تامین امنیت شهر ری خود
را معرفی کنند. آیا اینگونه تعهدات زوری پایمال کردن حقوق بشر نیست؟
آیا
نهادهای بین المللی نباید به این فشارها واکنش نشان دهند و این موارد نقض آشکار
حقوق بشر را تعقیب و پیگیری کنند؟
ششم اکتبر 2017 گروه نمایندگان معلم توحیدی، سید حسین بروجردی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر