چه مبارک بادی برای بیست و دوم بهمن پنجاه و هفت می ماند؟

براستی که استقبال از دهه ای که آن را فجر می نامند و اظهار شادی و افتخار در رسانه های دولتی کردن چقدر دردناک و غم انگیزاست، درحالی که ملتی در اقیانوس بدبختی و بیچارگی غوطه ور شده و زندانهای بی شمار ایران، گنجایش این جماعت عظیم را ندارد و به سرعت در حال ایجاد سلول ها و بندها و حبس های فراتر و بیشتری هستند!

آیا جائی برای به رخ کشیدن انقلاب می باشد؟ اکثریت قاطع مردم مظلوم ایران زیر خط فقر قرار دارند و اقتصاد در ورشکستگی انکارناپذیری می باشد و آمار فروپاشی کانون های خانوادگی، تکان دهنده است و علائق مذهبی و تعهدات دینی و تمایلات معنوی به ریشه کنی هولناکی رسیده است! چه مبارک بادی برای بیست و دوم بهمن پنجاه و هفت می ماند؟

به خدا کسی که این خسارت ها و خیانتها و جنایتها را می بیند و اعتراض نمی کند فاقد وجدان الهی و غیرت میهنی و تعصب ملی است. خدایا در وقتی که فریادها خاموش است با همه وجودم به مدعیان دروغین دیانت و سیاست اعتراض می کنم. آیا فریادرسی در جهان پیدا نمی شود که داد این ملت بی نوا و بی پناه را بگیرد؟!

از نوشته های پیشین آقای بروجردی از درون زندان