شعر ارسالی از تهران :

س حقیقی

ها اوينا ، غم و اندوه ، بلندست تو را
ناله از پرده دل، شعله كشانست تو را

محبسا، زجر به هر شكل، نفيرست تو را
حبس پر فاجعه ام ، آه نشانست تو را

بند ظلمتکده ام ، ضجه نگارست تو را
چو جهنم ، همه جا ، سوختگانست تو را

دوزخ آمد به اوين ، سوز و گدازست تو را
موزه شد، بهر جنايت خفقانست تو را

خاك بر سر شد و عدلست به تاراج تو را
چه بگويم كه ديانت ، به زيانست تو را

عرق شرم شريعت ، به سرايست تو را
 آبرو رفته ز مذهب كه عذابست تو را

ننگ تقويم شد از بس كه فشارست تو را
چو به تاريخ رَوي، خَلق جديدست تو را